Ukrayna’nın kuzey doğusunda başlatılan karşı taarruzda, Ruslar’ın elinde olan geniş topraklar ele geçirdi ve Rus askerleri kaçmak zorunda bırakıldı. Lakin şimdi özgürleştirilmiş bu topraklarda, ıstırap ve rahatlama bir ortada yaşanıyor. İşgal müddetince yaşanan azaba ait tanıklıklar gün yüzüne çıkıyor. Harkiv yakınındaki Balakliya’da yaşayan Artem, BBC’ye 40 günden fazla Ruslar tarafından tutulduğunu ve elektrikle azaba uğradığını anlattı.
Balakliya 8 Eylül’de işgalden kurtarıldı. Kasaba altı aydır Rusların elindeydi. Anlatılanlara nazaran, acımasızlığın merkezi kentin polis merkeziydi. Ruslar burayı üs olarak kullanıyordu. Artem, öbür hücrelerden de acıya bağlı çığlıklar duyduğunu söyledi. BBC’den Orla Guerin’in aktardığına nazaran işgalcilerin çığlık seslerinin öteki hücrelerde duyulması için yüksek bir sesi olan havalandırmayı da kapattığını söyleyen Artem, bayanlara dahi azap yapıldığını anlattı.
‘İKİ KABLOYU TUTMAYA ZORLADILAR’
Artem birtakım şahısların gün çok elektrik şoku azabına uğradığını, kendisine ise bir sefer elektrik verildiğini söyledi:
İki kabloyu tutmaya zorladılar beni. Bir elektrik jeneratörü vardı. Ne kadar süratli döndürülürse voltaj o kadar artıyordu. Şayet bırakırsan seni bitiririz dediler. Sonra soru sormaya başladılar. Palavra söylediğimi tez ettiler ve jeneratörü döndürmeye başladılar. Voltaj giderek arttı.
‘KARDEŞİMİN FOTOĞRAFI NEDENİYLE 25 GÜN ESİR TUTULDUM’
Artem, kardeşinin üniformalı fotoğrafının bulunması nedeniyle Ruslar tarafından tutulduğunu söyledi. Artem, Balakliya’daki bir diğer erkeğin de Ukrayna bayrağı taşıması nedeniyle 25 gün esir tutulduğunu söyledi. İlkokul yöneticisi Tatiana da birebir polis merkezinde 3 gün tutulduğunu anlattı. Tatiana da başka hücrelerde çığlık duyduğunu söyledi. O polis merkezini ziyaret ettik ve dar hücrelerden birinde duvara kazınmış dua kelamları gördük. Duanın yanında kaç gün geçirildiğini gösteren çentikler de vardı. Ukrayna polisi iki kişilik hücrelere sekiz kişi kadar konulduğunu söyledi.
‘PUTİN NEDEN BENİM ÇOCUĞUMU ÖLDÜRDÜ?’
Balakliya yollarında zırhlı araçlar terk edilmiş durumda… Kent merkezinde ise Ukrayna bayrağı tekrar dalgalanıyor. Besin yardımı yapan bir kamyonun etrafında kalabalık toplanıyor. Sıraya girenlerin birden fazla yaşlı ve yorgun kişiler… Fakat birebir sırada birbirlerine uzun müddet sonra rastlayan arkadaşların memnunluğu da var. Buraya kısa bir yürüyüş uzaklığında, komşuları tarafından süratlice gömülen birinin mezarına geliyoruz.
Ahşap haç ile işaretlenen mezar, Petro Şekel isimli bir taksiciye ilişkin. Yanında ise kimliği hala bilinmeyen yolcusu gömülmüş… Polis cenazeleri mezardan çıkararak ceset torbasına koyarken havayı vefatın kokusu kaplıyor. Yetkililer bu iki erkeğin, işgalin son gününde Rus denetim noktasında vurulduğunu söylüyor . Petro’nun annesi Valentina, oğlunun cenazesine bakarken haykırmaya başlıyor, “Putin’e sormak istiyorum, neden benim çocuğumu öldürdü?” diyor.
Ve devam ediyor Valentina:
Neden? Bu silahlarla buraya gelmesini kim istedi? Yalnızca çocuklarımızı değil bizi de, anneleri de öldürdü. Bugün ben meyyit bir bayanım. Tüm dünyadaki annelere sesleniyorum, katile karşı isyan edin.